Na całym świecie jednym z ubiorów najczęściej kojarzonych jako typowo chińskie jest qipao, zwane także cheongsam lub mandżurską suknią. Wyróżnia się wysokim kołnierzem, wąską talią i rozcięciem w spódnicy. Jednakże wszechobecne qipao nie jest wcale wynalazkiem Chińczyków Han – to tradycyjny strój Mandżurów, którzy władali Chinami jako dynastia Qing, ostatnia dynastia cesarska.
Termin qipao składa się z dwóch chińskich znaków. Qi odnosi się do ludu Qi – jest to inna nazwa Mandżurów, określanych również jako Dżurdżenowie; pao pochodzi od mandaryńskiego słowa: szata, suknia. Mandżurskie qipao najczęściej mają odcień niebieski i różowy, z lamówkami i brzegami w kolorze korzystnej bieli.
Mandżurki były znane z noszenia „doniczkowych butów” (zwanych też „końskimi kopytami”), w których obcas, wysoki na około 10 cm, umiejscawiano na środku podeszwy. Podstawa była zrobiona z drewna obitego białą tkaniną. Szyto je z różnych materiałów: zwykłym ludziom musiało wystarczyć płótno, bogaci i dostojnicy nosili buty z satyny, inkrustowane jadeitem i szlachetnymi kamieniami. Z przodu czasami doszywano frędzle.
Przez stulecia, za czasów dynastii Ming i Qing, kobiety wiązały stopy, ponieważ mniejsze stopy uznawano za atrakcyjniejsze. Jednak władcy Qing byli przeciwni tej niosącej cierpienie praktyce i zakazali jej stosowania. Zamiast tego mandżurskie kobiety zakładały unikatowe buty na wysokim obcasie.
Paradowanie w doniczkowych butach sprawiało, że panie wydawały się wyższe i smuklejsze. Stawiały małe, ostrożne kroki w celu utrzymania poprawnej postawy i zachowania równowagi, doskonaliły dostojny chód. Dla mandżurskich dam pałacowych z dynastii Qing ten symbol gracji był doskonałym dopełnieniem ich eleganckiego wizerunku.
