Podczas panowania dynastii Qin (221-206 p.n.e.), cesarze stali się najwyższymi władcami Chin. Mimo, że starożytne chińskie społeczeństwo nigdy nie stworzyło konstytucji, podobną rolę w kontrolowaniu władzy cesarskiej odegrała ideologia konfucjańska.
Konfucjański uczony Dong Zhongshu napisał "Trzy Dyskursy o Niebie i ludziach" dla cesarza Wudi, w których wyjaśnił, dlaczego cesarze muszą przestrzegać zasad konfucjańskiej renzheng'u (życzliwego zarządzania). Poczynając od dynastii Han (206 p.n.e.-220 n.e.) konfucjański sposób myślenia trzymał cesarzy w ryzach.
Za czasów dynastii Sui (581 - 618 n.e.) i Tang (618 - 907 n.e.) Chiny administrowano zgodnie z zasadą "Trzech departamentów i sześciu ministerstw" - był to system (Sansheng Liubu Zhi) podobny do systemów kontroli i bilansowania ze świata zachodniego. Dekrety cesarskie były analizowane i weryfikowane przez ponownie zbadane i zweryfikowane przez Cenzora, który miał prawo odrzucać cesarskie edykty.
Starożytne Chiny cieszyły się również wolnością słowa. Założyciel dynastii Song, cesarz Taizu, ślubował nigdy nie zabijać swoich ministrów i cenzorów, co pozwalało im na wolność wyrażania swoich poglądów i postaw.
Od początków cywilizacji chińskiej, własność prywatna zawsze była szanowana. Zanim partia komunistyczna wyrwał władzę dynastiom, rząd angażował się tylko do szczebla powiatowego. Z wyjątkiem egzekwowania poboru wojskowego, poboru podatkowego i obowiązkowych pracy w projektach publicznych, rząd nie ingerował w życie przeciętnego obywatela.
Taoistycznych Szkoła kładzie nacisk na równowagę yin i yang, a konfucjańska szkoła oręduje za harmonią w razie niezgody. Dlatego starożytne Chiny były wielowymiarowym, ale tolerancyjnym społeczeństwem. Było to szczególnie widoczne w czasie dynastii Tang, kiedy buddyzm i taoizm, tak jak i zachodnie religie (chrześcijaństwo i judaizm), otwarcie współistniały i rozwijały się w Chinach.
Jako Syn Nieba, chiński cesarz był zobowiązany do przestrzegania boskich dekretów. Musiał czcić bogów i szanować tradycje, kulturę i swoich przodków. Nie było to czymś istniejącym wyłącznie w Chinach, gdyż na przestrzeni całej historii podobne przykłady można znaleźć w starożytnym Rzymie i Europie z czasów średniowiecza.
W okresie dynastii Han, w Chinach utworzono Uniwersytet Cesarski zapewniający edukację w celu kształcenia elity. Podczas panowania dynastii Sui, imperium stworzyło kompleksowy i bezstronny system wybierania pracowników biurowych i urzędników. Szanse na równoważną edukację stały się dostępne dla Chińczyków po tym jak Konfucjusz rozpoczął praktykę prywatnego nauczania. Rozwijała się również sztuka literacka starożytnych Chin; nikt w dzisiejszych czasach nie zbliżył się jeszcze się do tego poziomu.
