W starożytnych Chinach, bębny były postrzegane jako wszechmocna magiczna broń i początkowo były używane w walce. Z tak majestatycznym dźwiękiem, który słychać było z daleka, bębny wojenne skutecznie podnosiły „morale” armii.
Gdy w czasach dynastii Zhou (1046-256 p.n.e.) dokonano klasyfikacji instrumentów, chiński bęben uplasował się na szczycie. Stał się pospolitym instrumentem, popularnym zwłaszcza w świątyniach podczas ceremonii ofiarnych, w pałacach królewskich podczas bankietów.
Korpus chińskiego bębna jest często wykonana z drewna, a membrana ze skóry zwierzęcej. Zasadniczo, im większa średnica bębna tym niższa jest jego tonacja. Aby uzyskać różne efekty dźwiękowe, bębniarze uderzają w różne części bębna, jak np. w obręcz - gdzie skóra styka się z drewnem - w boki bębna, a nawet w metalowe szpilki wykorzystane do trzymania skóry na właściwym miejscu.
W przedstawieniach Shen Yun wykorzystywanych jest wielu rodzajów chińskich bębnów. Najpopularniejsze są bębny na pasie, bębny bojowe i ośmioboczne.
