Świątynie budowane przez starożytnych architektów pełniły wiele funkcji istotnych dla Chińczyków. Ludzie ofiarowywali je swoim przodkom jako wyraz szacunku. Modlili się w nich, poświęcali je niebu i ziemi oraz lokalnym bóstwom. Buddyjskie i taoistyczne klasztory charakteryzowały się ogromnym kompleksem świątynnym, gdzie mnisi żyli, modlili się i studiowali pisma.
Każda chińska dynastia miała swój unikatowy styl architektoniczny. W architekturze dynastii Tang preferowano dachy pokryte słomą i proste okapy. Za czasów dynastii Ming i Qing dzieła architektoniczne upiększano barwnymi zdobieniami, przy czym kolory cynobrowy i żółty były zarezerwowane dla cesarskich pałaców.
Cesarskie rezydencje zazwyczaj były rozplanowane symetrycznie: budynki rozmieszczano wokół dużych prostokątnych dziedzińców. Centralnym punktem takich majętnych siedzib był okazały i reprezentacyjny „wielki pawilon” otoczony ogrodem i mniejszymi zabudowaniami.
Miejscami, gdzie się modlono, mogły być ogromne świątynie z licznymi wielkimi pawilonami lub skromne kapliczki z malutkimi wnętrzami i prostymi dekoracjami. Każda z nich miała unikatowy charakter związany z regionem i zwyczajami lokalnej ludności.
