„Niebo jest błękitne, otwarta kraina bezgraniczna.
Gdy wieje wiatr, trawy się kłaniają, bydło i owce pojawiają”.
Te dwa wersy z klasycznego chińskiego wiersza napisanego ponad 1500 lat temu trwale obrazują mongolskie równiny. Ludzie, którzy mieszkają na tych otwartych przestrzeniach, żyją blisko natury, są znani z żywych pieśni i tańców oraz niedościgłości w łucznictwie i jeździectwie.
Mongołowie tradycyjnie mieszkają w jurtach podobnych do tipi rdzennych Amerykanów. Ich tymczasowe siedziby są związane z nieskrępowanym, koczowniczym trybem życia, pasterstwem i polowaniem na rozległych równinach.
To na tych zielonych stepach każdego roku Mongołowie organizują w połowie lata festiwal znany jako Naadam. Zapasy, konkursy jazdy konnej i strzelania z łuku, śpiewy i tańce, wszystko to jest częścią tradycji – wyrazem przyjaźni między plemionami i modlitwą o dostatni przyszły rok.
