W starożytnych Chinach rydwany były ważnymi pojazdami bojowymi. Pojawiły się w czasach dynastii Xia około 2000 roku p.n.e., a używano ich do transportu piechoty oraz broni na polach walki.
Zwykle prowadziło je trzech żołnierzy. Dowódca brał lewą flankę, wojownik prawą, a woźnica stał pośrodku. W starożytności powożący musiał przejść specjalistyczne szkolenia w Yu, umiejętności powożenia rydwanem, ponieważ była ona uważana za jedną z Sześciu Sztuk, jakie prawdziwie szlachetny mężczyzna musiał opanować w ramach edukacji konfucjańskiej.
W chaotycznych czasach okresu Wschodniej Zhou (770-221 p.n.e.) moc wodza mierzono liczbą wozów bojowych, jaką dysponował.
Rydwany bojowe były wyposażone w sprzęt obronny, taki jak skórzane zbroje i tarcze. W skład oręża wchodziły: ge, czyli sztyletotopór używany do ataków o krótkim zasięgu na rydwany wroga, łuk oraz strzały. Jednostka zgrupowana wokół rydwanu składała się z trzech opancerzonych wojowników, 72 piechurów i 25 pomocników, dzięki czemu zespół miał siłę 100 mężów.
Masa i wielkość pojazdu sprawiały, że był on trudny w sterowaniu i nadawał się tylko do walki na płaskim terenie. Za czasów dynastii Han (206 p.n.e. – 220 n.e.) chiński rydwan zastąpiono zwinniejszymi formacjami: kawalerią i piechotą.
Rydwany bojowe woziły także sztandary, flagi i bębny w celu utrzymania komunikacji i przekazywania rozkazów pomiędzy wozami.
W takie bębny są wyposażone rydwany wojenne podczas przedstawień Shen Yun. Starożytne chińskie bębny odgrywały ważną rolę – podnosiły morale wojska, zastraszały wroga i pomagały w skomplikowanych i szybkich przegrupowaniach formacji na polu bitwy.
