Taniec mandżurski

We wspaniałych salach pałacu znajdującego się w sercu stolicy dynastii Qing – w Pekinie, w miejscu znanym obecnie pod nazwą Zakazane Miasto, żyły panny zwane gege (czyt. guh guh). Były one cesarskimi księżniczkami i córkami mandżurskiej arystokracji. Wieki później nadal cenione są za swoją elegancję i wyczucie stylu.

Dynastia Qing (1644-1911) była ostatnim okresem rządów cesarskich w historii Chin. Był to jedyny okres, kiedy Mandżurowie – druga pod względem wielkości chińska mniejszość etniczna, pochodząca z północnego wschodu – rządzili tą ziemią. Miejscem powstania dzisiejszych tańców gege był dwór cesarski dynastii Qing za panowania cesarza Qianlonga.

Najefektowniejszymi cechami tego tańca są łagodne pozy kobiet i bogato zdobiony ubiór, na który składają się wyszukane nakrycia głowy, pompony, chusteczki i jedyne w swoim rodzaju buty na koturnach.

Kobiety mandżurskie nie wiązały swoich stóp, zamiast tego gege nosiły buty z kwadratowym obcasem o wysokości 8-10 cm, który rozszerzał się ku górze i finalnie obejmował całą podeszwę buta. Znane były jako „buty doniczki” lub mniej elegancko – „końskie kopyta”. Jedwabne buty miały po bokach wyszywane kwiatowe zdobienia, ale nie stąd wywodzi się ich nazwa. Pochodzi ona od kształtu odcisków, jaki pozostawiały podeszwy. Mandżurskie kobiety, które je nosiły, stawiały małe, ostrożne kroczki, delikatnie kołysząc ramionami, aby utrzymać równowagę. Tańczenie w tych butach wymaga jeszcze większej zręczności i umiejętności balansowania ciałem, szczególnie gdy chce się uchwycić sławną grację gege.